เราต้องรักตัวเอง ดูแลตัวเอง

ต้นหลิว

     จู่จู่...ก็นั่งมองแขนตัวเองยามว่าง...และก็นึกอะไรเล่นๆแล้วก็....เฮ้อ!...กีบนิ้วและแขนอันอวบอ้วน..เอ้ย..ไม่ใช่!...อิอิ..อะไรหล่ะ....ก็นึกอยากจะพิจารณาแขนและมือตนเองนั่งดูอวัยวะส่วนสำคัญชิ้นนี้...ชูมือขึ้นมาดูกันนะคะ..แล้วก็...กำมือขึ้นแล้วหมุนๆ...ชูมือขึ้นโบกไปมา..กางแขนขึ้นและลง...ยกแขนขึ้นแตะไหล่...กางแขนขึ้นและลง...ชูมือตรงหมุนไปรอบตัว....แล้วพิจารณาต่อ...มองดูมือของเราแล้วรู้สึกเศร้าสลด...มองดูแขนก็รู้สึกเศร้าสลด...จะเป็นวันใดกันหรือ ที่เราจะต้องจากกัน กับชิ้นส่วนสำคัญของร่างกายเหล่านี้....ที่เคยทำประโยชน์ร่วมกันมามากมายทั้งชีวิต...นึกถึงคุณงามความดีของกันขึ้นมาแล้วใจหาย!.....เปรียบเสมือนและยิ่งกว่าพี่น้องญาติสนิท...ที่เช้าขึ้นมาเขาจะต้องดูแลเราตั้งกะเช้ายันค่ำก่อนแล้วค่อยพักผ่อนไปพร้อมกับเรา...เราใช้งานเขามากมายในแต่ละวัน...แปรงฟัน ช่วยดูแลความสะอาดในทุกวัน...แต่งตัวให้เราหวีผมให้เราให้เราดูดี...ป้อนข้าวป้อนน้ำให้เรา อย่างไม่เคยปริปากบ่น...คิดแล้วรู้สึกค่ะว่า...หากเราจะต้องจากกัน ในวันใดวันนึง...พอคิดขึ้นมาก็ใจหาย...สังขารร่วงโรย จากลากันไป...จะต้องถูกเผาเป็นผุยผง...คิดขึ้นมาแล้วทำให้เราต้องรักตัวเอง ดูแลตัวเอง....ตอบแทนความรักที่อวัยวะของเราทุกส่วน ได้ทำประโยชน์ให้เราตั้งมากมาย...แล้วคุณล่ะ!...ตอบแทนความดีของเขาเหล่านี้บ้างหรือเปล่า...แผ่กุศลให้ตัวเองในทุกวันบ้างไหม...ของดีที่นำมาฝากและเตือนสติกันนะคะ.

พีช

แผ่บุญกุศลให้ร่างกาย   อนุโมทนา สาธุ